Ten tytuł w obecnych czasach naznaczonych falą gender brzmi nieco dwuznacznie i zagadkowo, jednak w rzeczywistości sprawy nie były tak skomplikowane jak się wydaje. Od urodzenia reprezentuję jedną płeć – żeńską. Co do tego nie ma żadnych wątpliwości, jednak niektóre sytuacje w moim dzieciństwie miały na mnie taki wpływ, że pewne wątpliwości się pojawiały.

Mój tato zawsze chciał mieć syna. Pewnie nie jest pod tym względem odosobniony. Tak się stało, że miał jednak tylko dwie córki – drugą (moją siostrę) po dłuższej przerwie, bo aż po 12 latach. W zasadzie te właśnie lata, a właściwie do okresu młodzieńczego byłam traktowana jak chłopiec.

 

Mam takie wspomnienie z dzieciństwa związane z małym taboretem-stołeczkiem, który towarzyszył mi w dziecinnych zabawach. Stołeczek ten, był niewielki wysokość ok. 20 cm i długość 40-45 cm, wykonany z jakiegoś twardego drewna, być może dębowego. Wyglądał jak prosta ławeczka. Składał się z trzech deseczek połączonych wczepami skośnymi na tzw. jaskółczy ogon i dodatkowej rozpórki w postaci drążka o owalnym przekroju. O nazwie tego "jaskółczego" łączenia dowiedziałam się już jak byłam dorosła i wiem, że wykonanie ręczne tego połączenia jest bardzo trudne i wymaga dużej precyzji. Tym bardziej podziwiam mojego tatę, który stolarzem nie był i zrobił ten taboret dla mnie. Zapamiętałam jego wygląd i szkoda mi, że nie dotrwał do obecnych czasów, z pewnością mógł służyć jeszcze moim dzieciom. Gdzieś jednak w ramach przeprowadzek mebelek się zagubił.

 Pocisk moździerzowy (Fot. na podstawie strony)

Hel był specyficznym miejscem do mieszkania. W czasach, gdy byłam dzieckiem, było to niewielkie miasto otoczone z trzech stron wodą, a z czwartej – bramą. Jak wiadomo z historii podczas niemieckiego ataku na Polskę w 1939 roku długo i dzielnie bronił się przed wrogiem. Z tego powodu pewnie, a także z tego, że znajdowały się tam wszędzie rozległe tereny wojskowe można było bardzo często natknąć się na różnego rodzaju niewypały i niewybuchy. Tereny ogólnodostępne dla ludności były na ogół dość dobrze przeczesane i sprawdzone, ale na terenach jednostek wojskowych bardzo często znajdowały się jakieś pordzewiałe szczątki. Jednocześnie ogrodzenia ciągnące się kilometrami, sporządzone często tylko z drutu kolczastego rozciągniętego na słupkach, dla nas wszędobylskich dzieciaków nie były wystarczającą przeszkodą. Właziliśmy bardzo często na tereny wojskowe i choć rodzice nam tego zabraniali, to co zabronione podobało nam się najbardziej. Była to też taka zabawa w "kotka i myszkę" z wojskowymi, którzy czasem nas przeganiali z terenów zabronionych. Szybko jednak wiedzieliśmy gdzie i kiedy przechodzą, rzadziej czy częściej. Do tego dostosowaliśmy swoje plany zabawowe. Z punktu widzenia dorosłego człowieka wiem, że było to bardzo ryzykowne i groziło nam wiele niebezpiecznych sytuacji, jednak grupce przyjaciół żądnych wrażeń bardzo się to podobało. Niebezpieczeństwo na które się narażaliśmy powodowało, że sami siebie bardziej podziwialiśmy za brawurowe pomysły, które udało się zrealizować.

Moi dziadkowie mieszkali we Wrzeszczu, starej dzielnicy Gdańska. Znajdowały się tam budynki wzniesione w latach 50. i 60. XX wieku. Gdzieniegdzie towarzyszyła im starsza zabudowa – najczęściej z przełomu XIX i XX wieku. Dla mnie wspomnienia związane z tym miejscem były zawsze szczególne, bo choć niektóre rejony tam nie były jakieś wyrafinowanie piękne, wręcz czasem obdrapane, szare, nijakie, to miłość która mnie tam otaczała dodawała chwilom spędzonym „u dziadków” niesamowitego koloru.