W przeddzień uroczystości Wszystkich Świętych przypomniałam sobie o przepięknym miejscu w Bazylice Archikatedralnej w Oliwie (w nawie północnej, po lewej stronie licząc od głównego wejścia). Ponieważ emanuje niesamowitym spokojem i czystością, nakłania do zadumy, jak najbardziej pasuje do jutrzejszego święta. Zdjęcia wykonałam podczas trwających w 2010 roku prac remontowych w Katedrze. Informacje na temat nagrobka przygotowałam na podstawie publikacji Franciszka Mamuszki "Oliwa. Okruchy z dziejów, zabytki" (Krajowa Agencja Wydawnicza, Gdańsk 1985, s. 71-72, ISBN 83-03-00938-9).

"Przy zachodniej ścianie nawy północnej kościoła poklasztornego w Oliwie, na tle zamurowanego w XVII w. bocznego wejścia, wznosi się okazały nagrobek pomorskiej rodziny szlacheckiej Kosów. Twórcą tego dzieła, powstałego w pierwszym dwudziestoleciu XVII w. był Willem van den Blocke, Flamand z Mechelen, który tworzył w Gdańsku od 1584 r. do 1620 r., tj. do śmierci. (...)".

Dzisiaj kilka zdjęć z działki. Jesiennie już i kolorowo, zobaczcie sami.

Te niewielkie białe kwiatki należą do płożącej odmiany astrów. To nowy nabytek na mojej działce, mam go dopiero pierwszy sezon. Posadziłam go jako bylinę uzupełniającą na niewielkiej rabacie z mniejszymi różami. Tworzy rodzaj kobierca o wysokości nie większej niż 5 cm, natomiast wyciąga się na długość i w tej chwili z sadzonki rozrósł się tak, że zajmuje powierzchnię 6-cio krotnie większą od początkowej. Zakwitł na początku października.

Na przykładzie młodziutkiej Sosny wejmutki zaprezentuję formowanie drzewa w stylu japońskim. Sosnę wejmutkę otrzymałam w nadleśnictwie za darmo, została wykopana z pasa przeciwpożarowego. Została posadzona dwa lata temu w japońskiej części ogrodu. Wiosną usuwałam tylko 2/3 przyrostów.

Ostatnio pisałam o formowaniu niwaki na przykładzie Sosny czarnej. Dzisiaj chcę pokazać inne  sposoby kształtowania drzew i krzewów.
Zacznę może od tego, że zawsze miałam niezwykłą łatwość w podejmowaniu decyzji o cięciu. Z czego to wynikało, bardzo często z niewiedzy. Na początku mojej pasji ogrodniczej bywało, że kupowaliśmy ładne, młode krzewy (najczęściej tzw. iglaki) i sadziliśmy bez specjalnej wiedzy o tym jakie osiągną rozmiary z upływem lat. Skutkowało to tym, że żeby ich nie stracić należało pomniejszyć "bryłę". W przypadku iglaków najczęściej podkrzesywałam, czyli odsłaniałam główny pień (pnie). Wycinałam gałęzie zbytnio wystające w bok i przeszkadzające w ogrodzie. Po podkrzesaniu iglaki były poddawane rodzajowi "rzeźbienia", gdzie koronie nadawałam inny od naturalnego kształt. Z reguły te moje próby udawały się, co zachęcało mnie do dalszych.

 

Nie da się ukryć, że styl japoński w ogrodzie jest przeze mnie preferowany, choć nie jest dominujący. Staram się elementy tego stylu uzyskiwać w niektórych częściach moich ogródków. Z jednej strony jest dla nas europejczyków egzotyczny, jednak jego "krajobrazowość" dla mnie samej łączy się doskonale z ogrodem w stylu tradycyjnym. Nie porwałam się na stworzenie na swojej działce czy w ogródku miejskim, przydomowym stylu japońskiego w 100%. Pewnie trudno byłoby mi zrezygnować z wielu roślin, które w stylu japońskim nie są wykorzystywane.

Jednymi z ważniejszych elementów ogrodu w stylu japońskim są formowane drzewka nazywane niwaki. Nazwa ta jest mniej znana od bonsai, choć często moje drzewka tak są przez odwiedzających nazywane. Bonsai oznacza drzewko w donicy, a niwaki to drzewo formowane w naturze (ogrodzie, parku etc.). Oczywiście nigdy się nie gniewam za to, że ktoś nie zna fachowego nazewnictwa, przecież też go kiedyś nie znałam. Ale do rzeczy. W moich ogródkach znajduje się więcej drzewek i krzewów formowanych, dzisiaj przedstawię jak to było ze sosną.

W październiku mija rocznica śmierci Fryderyka Chopina. Z tego powodu przypomniałam sobie o zwiedzanym muzeum w Żelazowej Woli, co prawda było to cztery lata temu, ale nie pokazywałam na blogu tych zdjęć. Zatem w ramach wspomnień przedstawiam serię zdjęć z parku otaczającego dworek, zdjęcia z wnętrz dworku. Podczas zwiedzania najbardziej zachwyciło mnie to, że w pobliżu dworku cały czas można było słuchać muzyki Chopina. Miejsce bardzo klimatyczne, przepiękny i zadbany park, w pobliżu rzeki ciekawe nowoczesne mostki i zagospodarowanie nabrzeża. Już sama podróż do Żelazowej Woli i otaczające ją tereny i widoki nasuwały skojarzenie z muzyką Chopina.

Wydaje się, że ciągle mi nie dość pisania oraz pokazywania skalniaka szczelinowego. Odczuwam pewną misję i koniecznie chcę zarażać innych tą "chorobą". Ciągle jeszcze mało się o nich mówi i pisze, a przecież są bardzo wdzięczne zarówno w sposobie ich zakładania, jak i w utrzymaniu. Ich skala pozwala na opiekowanie się takim skalniakiem nawet osobie o niewielkich możliwościach ruchowych. Fajnie tworzyć takie miniaturowe krajobrazy np. na tarasie czy balkonie. W końcu miejsca tam nie za wiele, a skalniaki takie nie zajmują go zbyt dużo.

Czasem siadam sobie wprost na chodniku, by z poziomu podziwiać swoje mini-góry. Z pewnością powstaną kolejne, już mam nowe pomysły i miejsce na realizację, no i kamienie już też uzbierałam.

Nie ma w moich ogrodach tak wielu roślin "jesiennych", czyli takich które wtedy spektakularnie zdobią ogród. Co roku obiecuję sobie widząc w innych ogrodach, że dokupię to czy owo i dosadzę. Potem oczywiście drapię się po głowie, gdzie to miałabym wsadzić, żeby nie wejść na drogę wojenną z Tadeuszem, który jest przeciwnikiem zagęszczania ogrodu w moim tempie...
Muszę się cieszyć tymi jesiennymi przejawami,  które mogę dostrzec w tym co mam. Dzisiaj zaprezentuję trawy, które teraz zaczynają swój koncert. Nie są to wszystkie, które mam, ale pokażę te, którymi można oko nacieszyć.