Maj kojarzy mi się z miłością, pewnie nie tylko mnie samej. W maju poznałam swojego męża, który potrzebował tylko dwa tygodnie do tego by przekonać mnie, że mamy się pobrać. Po dwóch tygodniach od poznania się zanieśliśmy dokumenty do USC i Biura Parafialnego (nie było wtedy ślubów konkordatowych). Historia jest znana wśród naszych znajomych i oczywiście rodziny, jak wspomnę czasem o tym kolejnej osobie nieustająco widzę zaskoczone miny. Jutro pierwszy maja i miłe wspomnienia wracają, a ja już się cieszę, że ten kolejny maj przyniesie kolejne żniwo w postaci zakochanych par.

Tytuł piosenki wykonywanej przez Halinę Kunicką (słowa Jerzego Afanasjewa, muzyka Janusza Hajduna) jest dobrym pretekstem do pokazania kwitnących właśnie jabłoni. Właśnie zdałam sobie sprawę, że w tym roku mija 50 lat od czasu, gdy odbyła się premiera widowiska muzycznego pod takim samym tytułem wg scenariusza Agnieszki Osieckiej.

Dzisiaj kilka słów o przylaszczce, której nazwa jest można powiedzieć "kultowa" w naszej rodzinie. Tę jedną, którą widać na zdjęciu dostałam niedawno od działkowej koleżanki Sylwii. Opowiadałam jej, jak to mój mąż na każdą roślinę, której nazwy nie zna, mówi - przylaszczka, a do tej pory ich w naszym ogrodzie nie było! Dała mi małe sadzonki ze swojego ogródka, dwie inne jeszcze mniejsze, że nawet trudno je pokazać, ale urosną!

Dzisiaj mogliśmy podziwiać kwitnące czarne szachownice tzw. perskie (Fritillaria persica). Trochę rozdałam, więc kępa nie jest oszałamiająca, ponadto nie wszystkie są dobrze odżywione i dlatego z czterech zakwitły dwie. Tak czy inaczej w wiosennym ogrodzie to jedne z najwcześniejszych kwitnących, w dodatku osiągają sporą wysokość (60-70 cm).  Bardzo je lubię, może dlatego że tak często się ich nie spotyka w ogrodach.

Stare kartki z pamiętnika skłoniły mnie do przejrzenia starych albumów i wspominania dzieciństwa, dziadków, rodziców i tego wszystkiego co zachowało się na starych fotografiach. Wśród nich znalazłam stare zdjęcie, na którym jako (prawdopodobnie) 2- 3-latka podziwiam kwitnący krzew róży. Zdjęcie zrobił mój tata podczas spaceru po Ogrodzie Botanicznym w Parku Oliwskim. Zdjęcie to stało się od pewnego czasu moim awatarem na forum ogrodniczym.

Uzmysłowiło mi i przypomniało to, że ogrodami fascynowałam się od zawsze. Choć nie od zawsze się nimi zajmowałam. Mieszkaliśmy z rodzicami w bloku, często zmienialiśmy miejsce zamieszkania i rodziców bardziej kusiło podróżowanie po całym świecie, niż "grzebanie w ziemi".  Jedynym ogrodem z jakim miałam do czynienia był duży balkon-loggia na którym stały wielkie skrzynie wykonane przez tatę, a w nich rosły klematisy i wiciokrzewy, a w skrzynkach zawieszonych na poręczy sezonowe kwiaty.

Pojechaliśmy na działkę, pogoda była cudna, słonecznie i ciepło. W dodatku czekała na nas niewielka kępka kwitnących tulipanów 'Concerto'. Ich kolor i otwarte kielichy od razu poprawiają humor, zupełnie jak piosenka Kasi Kowalskiej. 

Spotkałam się ostatnio z moją ciocią, z którą nie tak dawno odnalazłyśmy kontakt po długoletniej przerwie. Różnie to się w rodzinach dzieje czasem, ale bardzo cieszy mnie to, że się znowu spotkałyśmy.  Akurat przedstawione tutaj kilka dni temu zdjęcia z Gdyni w tonacji niebieskiej pochodzą z naszego wspólnego spaceru.