Ogród Danieli

Dzisiaj chcę opisać ciekawe porcelanowe dochodzenie, które miało miejsce na Facebooku w grupie Kolekcjonerzy Porcelany. Od jakiegoś czasu chętnie korzystam z wiedzy i nieograniczonej ciekawości jej uczestników. Pewnego dnia Artur Laszczka wstawił zdjęcia dwóch starych pamiątek rodzinnych, filiżanek i tak zaczęła się ciekawa dyskusja, którą w formie zapisanej z portalu poniżej zamieszczam. W dialogach użyłam tylko imion uczestników, teksty są oryginalne, jedynie naniosłam drobne poprawki redakcyjne.

Artur Laszczka: Dzień dobry wszystkim, do tej pory głównie podglądałem i podczytywałem, nadszedł już czas, żeby coś własnego pokazać. Te dwie filiżanki przyjechały z Kujaw do Krakowa na przełomie XIX i XX wieku. Są piękne, dziwne i niesygnowane. Monogramy - moich prapradziadków, znaczenie dat - nieustalone.
Czy ktoś może mi pomóc w ustaleniu wytwórni? Bez sygnatur nie wiem jak się za to zabrać...

Violetta: Bardzo ładna porcelana, cieniutka. Skoro ta sama data na obu filiżankach, to mogła być data ślubu.

Artur: Na jednej jest 30.5.89, na drugiej 8.5.89, więc jednak nie.

Violetta: Rzeczywiście.

Urszula: To dopiero wyzwanie dla naszych grupowych znawców! Bardzo ciekawa jestem wyników poszukiwań. Będę je śledzić.

Thomas: Monogramy FC i SC, czy mógłbyś podać nazwiska i imiona przodków? Do tego parę dat, urodzin, ślubu, śmierci. Kim byli z zawodu (bo tu takie scenki pasterskie). Niezapominajki wokół monogramów pasują bardziej do przyjaciół niż do małżonków.

Artur: Monogramy należą do Feliksa Grabskiego i jego drugiej żony Stanisławy z Mittelsztedtów. Pobrali się w 1870 roku, on wcześniej był jej szwagrem, jego pierwsza żona zmarła i siostra wyszła za swojego szwagra. Grabscy byli posiadaczami majątku w Borowie na Kujawach. Ich dzieckiem był np. Władysław Grabski - polityk, premier II RP...

Thomas: U mnie w rodzinie było podobnie, babcia wyszła za szwagra, który zginął na wojnie. Tylko że to G to wygląda jak C.
Chociaż u dołu trochę się rozszerza, więc pewnie jest to G. Bardzo zagadkowe. A zna pan dokładnie daty urodzin, może oboje byli z maja i to jakiś prezent urodzinowy dla obu. Ile lat mieli w roku 1889.

Artur: Opieram się na przekazie rodzinnym. Zresztą znak "C/G" nie jest symetryczny, zwłaszcza przy "F" to widać.

Thomas: Jeśli się w rodzinie tak mówiło, to na pewno się zgadza, musi pan poznać dokładne daty z życia, to na pewno rozwiązanie się znajdzie.

Artur: Thomas, mam tylko daty roczne: Feliks 1828/29 do 1897, Stanisława 1845 do 1918.

Magdalena: Piękne!

Juliusz: Ach, jakie piękne!

Violetta: 8 maja - imieniny Stanisławy, a 30 maja - Feliksa.

Artur: To chyba świetny trop, mam jeszcze taką pamiątkę z 30 maja 1884, też z monogramem "FG", ale nie porcelana.

Violetta: Jest wiele dat do tego samego imienia (najczęściej), ale to chyba nie jest zbieg okoliczności, że akurat majowe pasują do tych konkretnych imion. Może z powodu bliskości terminu obchodzili je nawet razem (my z mężem mamy dzień po dniu i tak właśnie robimy).

Thomas: Dla mnie to nie trop, to rozwiązanie zagadki, jeśli 8 maja jest Stanisławy, a 30 Feliksa to na pewno był to prezent imieninowy od dzieci. Zapomniałem, że w Polsce świętuje się imieniny. Niezapominajki to symbol przyjaźni, nie stosowany raczej przy małżonkach, ale kwitną w maju, dlatego pewnie tu użyte.

Thomas: Zastanawiają mnie jeszcze tylko użyte motywy, bo to na pewno też nie przypadek.

Violetta: Do pełni szczęścia brakuje jeszcze określenia wytwórni z której pochodzą filiżanki. Niestety kształt nic mi nie mówi, a porcelana ma widoczne bardzo ciekawe reliefy przy nóżkach. Widać je w prześwitach.

Thomas: Fajnie, że wpadłaś na ten pomysł z imieninami, bo bym dziś nie zasnął Violetta.

Bea: Bravo!

Artur: Violetta, tak sobie myślałem próbując coś ustalić, że to był obszar Carstwa Rosyjskiego, więc naturalnym się wydaje poszukiwanie producenta w tym kierunku. Gdzieś wyczytałem, że Baranówka miała okres złej jakości produktów, do tego stopnia, że przestali się sygnować. Może w kontekście słabej malatury, o której pisze p. Thomas, to dobry trop? (Jeśli herezje wypisuję proszę o wybaczenie). Te trzy nóżki mnie świerzbią - trochę oglądam różnej porcelany, a na taką formę nie natrafiłem.

Thomas: Przedstawiony jest prawdziwy polski Góral, a więc Galicja. A na drugiej filiżance szałas góralski. Może przodkowie byli miłośnikami Zakopanego i Tatr, dlatego dostali te motywy.

Violetta: Artur, przeglądam i szukam, jeśli coś znajdę dam znać.

Artur: Violetta, Dzięki wielkie, sam mam za mało źródeł i wiedzy, żeby coś ustalić...

Artur: Thomas, patrząc po datach, to za wcześnie na fascynację Podhalem z przełomu
wieków. W dostępnych pamiętnikach nie ma wzmianki o ich wyprawie w Tatry, czy inne góry. Chyba, że to inny obszar Karpat, te ubiory nie wyglądają na podhalańskie. Pewnie pozostanie to rodzinną tajemnicą...

Thomas: Myślę, że to będzie jednak niemożliwe dokładnie ustalić z jakiej fabryki. Nawet jeśli to się uda, to i tak wartość tych filiżanek nie leży tam gdzie powstały, tylko w jakim kontekście historycznym są. Nie mówiąc już o wartości sentymentalnej. To że przedstawiają górali i Tatry to jeszcze jeden plus.

Thomas: Tak, też o tym myślałem (Podhale - przyp. red.), że to bardzo wcześnie, ale to tym lepiej.

Thomas: Dla mnie to typowe podhalańskie stroje.

Thomas: Parzenica

Thomas: Pas góralski. Oczywiście, że to nie ubiór świąteczny, tylko codzienny, Przedstawiony jest wypas bydła i pobyt na pastwiskach, mieszkanie w szałasach.

Artur: Thomas, wypatrzył Pan detale, które mi umykały przez lata. Nie ma jak świeże
spojrzenie.

Artur: Dzięki Pani Violetcie wiem, z jakiej okazji zaistniały te pamiątki, ale nadal nie mam pojęcia, z jakiej wytwórni mogą pochodzić te filiżanki.

Thomas: Pomalowane na pewno nie w profesjonalnej manufakturze, bo jakość malunku kiepska, to nie był fachowiec (Jakaś mała malarnia porcelany). Skąd pochodził półfabrykat to nie wiem, Czechy albo Śląsk.
Przy tych filiżankach to nie ma to zbyt wielkiego znaczenia skąd pochodzą. Bo na pewno nie Meissen albo KPM.

Klementyna: Brawo Wy!!

Irena: Przeczytałam post, kiedy już wszystko było odkryte, brawo dla detektywów!

Aldona: Violetta jak zwykle niezrównana.

Violetta: Arturze, miałam kilka tropów co do filiżanek, ale żaden się nie potwierdził. Wydaje mi się, że w tych czasach jeździło się "do wód", na modę na Zakopane było
rzeczywiście za wcześnie. Z tego powodu mogę tylko dywagować, że porcelana (surowe naczynia) powstała w Czechach lub Bawarii i była na zamówienie malowana dla kuracjuszy podczas ich pobytu w uzdrowiskach.

Artur: Pani Violetto, czapki z głów dla Pani przenikliwości. Zagłębiłem się po raz kolejny w lekturze Pamiętników napisanych przez córkę Feliksa i Stanisławy - Zofię Kirkor-Kiedroniową i faktycznie wzmiankuje ona o kilkukrotnych rodzinnych wyjazdach "przez Berlin do Marienbadu" około 1890 roku, czyli Czechy potwierdzone. Dziękuję za pomoc!

Violetta: Arturze, jak już zawodzą wszystkie metody, potrzeba nieco wyobraźni. Najpierw deczko analizy, a potem poskładać w całość i tyle. Bardzo się cieszę, że więcej wiemy o tych przedmiotach i o ciekawej rodzinie. Warto to wszystko zebrać i opisać - fajna historia z obrazkami.

Joanna: O matko! szczęka mi opadła na widok Państwa wiedzy! Być może i ja dostarczę Państwu podobną zagadkę do rozwiązania, ale najpierw sama spróbuję sił w śledztwie.

Teresa: Wspaniała wiedza, jaką państwo przekazujecie.

Krystyna: Podziwiam i brak mi słów.

Prezentując tę dyskusję, chciałam pokazać, jak ciekawe rzeczy możemy odczytać z przedmiotów, trzeba tylko troszkę poszperać, skojarzyć. Takie właśnie sytuacje zdarzają się w naszej kolekcjonerskiej grupie Facebooka. Jeśli tam jeszcze nie byliście - zapraszam!

Kolekcjonerzy Porcelany

Może też macie podobne historie zaklęte w porcelanie...?

________________
Zdjęcia zamieszczone jako ilustracja dyskusji zamieszczone za zgodą Artura Laszczki (autora postu i zadanego uczestnikom grupy pytania).
Porównawcze zestawienia dot. parzenicy i pasa góralskiego (przedstawił uczestnik dyskusji Thomas).

formowanie krzewów

Niwaki - odpowiedź na pytanie czytelnika

niedziela, grudnia 31, 2017

jasperware

Wczoraj i dziś angielskiej porcelany - Wedgwood

poniedziałek, grudnia 11, 2017

Część kolekcji Wedgwooda znalazło miejsce na półkach w biblioteczce

Opisując dla Was historie angielskich wytwórni porcelany zadałam sobie pytanie - jak napisać o Wedgwoodzie? Z pewnością wiele osób czytających tego bloga wie o tym, że jest to moja ulubiona wytwórnia, a raczej ulubiony twórca. Postanowiłam o nim napisać inaczej. Część najniezbędniejszych informacji podaję w linkach do ciekawych stron o historii i wyrobach, kolorach. Gdyby dzisiaj ktoś zechciał być designerem w świecie porcelany, to być może wystarczy, że byłby kreatorem mody (patrz Versace, Minge czy Zień itp.), czy inną znaną osobą i mógłby mieć wpływ na projektowane serie wyrobów, także przez nas ulubionych, porcelanowych. Oczywiście współpracując przy takich projektach miałby do dyspozycji sztab ludzi znających branżę, co w znacznym stopniu ułatwiłoby urzeczywistnienie pomysłu i wdrożenia go do produkcji.

W odniesieniu do przykładu, który tu podałam Josiah Wedgwood był kimś w rodzaju Leonarda da Vinci, który sam odkrywał, analizował i wykonywał prototypy, czy tworzył wspaniałe dzieła sztuki. Wedgwood nie dość, że w zasadzie zbudował swoje potterskie imperium, ba nawet stworzył całe miasteczko fabryczne nazwane Etrurią, to był niezwykle dociekliwy, gdy przeprowadzając tysiące eksperymentów, skrzętnie numerowanych i odnotowywanych, dochodził do receptury masy z której powstawały wyroby ceramiczne. Na historycznych stronach opowiadających o jego wyrobach można zobaczyć niewielkie numerowane próbki wypału rozmaitych odmian barwnych masy ceramicznej. W księgach bardzo skrupulatnie zaznaczał te, które uznawał za udane. Widać także ile prób pomijał, zaliczając do nieudanych, jednak podchodząc do tego naukowo i w ramach statystyki przewidywał, że kiedyś osiągnie zamierzony cel.

Duże puzdro ozdobione wiankami winogron, nazywane wśród znajomych jako "cyrkowe"

w nawiązaniu do kształtu namiotu cyrkowego, zostało postawione na dużym talerzu - tworzą ciekawą całość

Zapamiętałam sobie także doskonale pewną zasadę, którą przyjął dla swoich wyrobów. Otóż zaplanował to, że biorąc jego przedmiot do ręki nie mamy mieć żadnych wątpliwości, że pochodzi z wytwórni Wedgwooda, bez zaglądania pod spód w celu obejrzenia sygnatury. Miał niesamowite zdolności marketingowe i w wielu względach wyprzedzał swoje czasy. Czasem zarzuca się jemu, że naśladował np. wzory antyczne, aczkolwiek wiadome jest, że naśladownictwo było często cechą większości wytwórców, gdzie jedni podglądali innych i nawzajem. Wyroby ceramiczne, a w szczególności porcelanowe były niezwykle popularne i poszukiwane, nie bez kozery nazywano porcelanę białym złotem. Wielu wielmożów poszukiwało wspaniałych okazów do dekoracji swoich siedzib, wszak wspaniałe dekoracje dodawały im prestiżu. Część z nich stać było nawet na zdobywanie antycznych przedmiotów, pozyskiwanych podczas rozmaitych wypraw odkrywczych i archeologicznych. Jednak źródła takich obiektów nie są niewyczerpane. Tu właśnie Wedgwood próbował wypełnić lukę i z doskonałym skutkiem odtwarzał wzory antyczne, które do dzisiaj są ozdobą wielu muzeów czy najwytworniejszych pałacowych wnętrz.

Współczesna filiżanka do mokki z serii Cornucopia

Ostatnio przypomniałam sobie o artykule Rachel Crow, która pokazuje tę historię w zupełnie nowoczesnej formie. Zapraszam!

Ceramiczna historia Wedgwood

Stojąc przy kole garncarskim w studiu Master Craft w Świecie Wedgwooda w Staffordshire, obserwowana przez garncarza Davea Barkera, który obserwuje formowanie podstawowej formy naczynia z niepozornej bryłki beżowej jaspisowej gliny. Gdy wygląda na to, że moje wirujące na kole zarodkowe stworzenie znajduje się na krawędzi załamania, on zręcznie przejmuje kontrolę, w mgnieniu oka przywracając ją do gładkiej, naczyniowej formy.
Po wypaleniu, ta wyjątkowa matowa kamionka, wynaleziona przez Josiaha Wedgwooda w 1774 roku po czterech latach żmudnych badań, przybiera charakterystyczny pastelowy odcień Wedgwood w kolorze niebieskim z powodu dodatku mineralnego tlenku.
Symboliczne jaspisowe "ikony" Josiaha zostały stworzone, aby dopełnić neoklasycystyczne dekoracyjne zdobienia (sztukaterie) i pastelowe wnętrza zaprojektowane przez architekta Roberta Adamsa. Wyprodukowane w różnych kolorach - najczęściej jasnobłękitnym - i ozdobione klasycznymi białymi płaskorzeźbami kamionkowe elementy były w czołówce mody i gustów w tamtej epoce.
"Josiah był bardzo świadomy, że dżentelmeni wybierają się na swoje Grand Tours i wracają z etruską sztuką oraz greckimi i rzymskimi wazami, zdał sobie wtedy sprawę, że nie każdy może kupić zabytkowy wazon, wykonał więc bardzo dobre repliki" - wyjaśnia kurator Muzeum Wedgwood Gaye Blake-Roberts. "Josiah miał dostęp do nieopublikowanych płyt dla tomów rycin sir Williama Hamiltona, wspaniałej kolekcji sztuki etruskiej, która zainspirowała jego projekty. Kiedy więc wydawano woluminy, wyroby Wedgwooda były już gotowe na rynek".

Z serii Cream Ware talerz Sunflower (słonecznik) w rzadkiej dekoracji nasuwającej domniemanie czy to nie projekt Erica Raviliousa

Zakładanie firmy

Potter, pionier i filantrop Josiah Wedgwood urodził się w 1730 r. w Burslem, w rodzinie ceramików robiących przedmioty użytkowe dla lokalnego rynku. Jego starszy brat odziedziczył rodzinną fabrykę po śmierci ojca, a Josiah uczył się od niego, aż w wieku 24 lat połączył siły z wybitnym garncarzem i zamożnym ziemianinem Thomasem Whieldonem.
"Często mówi się, że Joshias był ojcem angielskich garncarzy, a jeśli tak, to Thomas był dziadkiem" - mówi Gaye. "Był prekursorem w zarządzaniu fabrykami, pierwszym, który zapewniał zakwaterowanie dla swoich pracowników i nauczał tego wszystkiego Josiaha. Thomas dał mu możliwość przeprowadzenia zestawu eksperymentów z ceramiką, a gdy młody adept podzielił się wynikami, metody i składniki były jego wyłączną własnością".
W 1759 Josiah otworzył swoją pierwszą fabrykę, w której nadal przekraczał granice sztuki i nauki. "Jako pierwszy wprowadził obrotowy piec do wypalania, a także wynalazł pirometr - do pomiaru temperatury w piecu - zdając sobie sprawę, że glina kurczy się wprost proporcjonalnie do ilości ciepła w piecu, nawet opracowując skalę temperatury, skala stopni Wedgwooda. Zrewolucjonizował produkcję ceramiki w Anglii i w Europie, ponieważ wyeliminował wszelkie domysły dotyczące procesu wypalania"- wyjaśnia Gaye.

Królewskie wyzwanie

Josiah był zdecydowany, że nie będzie "zwykłym garncarzem", a szansa na podniesienie rangi swojej firmy na inny poziom przyszedł w 1765 roku, kiedy królowa Charlotte postawiła wyzwanie garncarzom, aby zrobił kremową filiżankę i cała zastawę do herbaty "z uniesionymi zielonymi kwiatami na złotym tle".
"Żaden z garncarzy nie podjąłby wyzwania - prawdopodobnie dlatego, że był zbyt skomplikowany - ale Josiah, tak. W tym wyzwaniu dla młodego i ambitnego garncarza była pewna brawura, ale on był już wtedy zdeterminowany i przewidujący, że po zaakceptowaniu przez Charlotte tej usługi, byłby w stanie promować się jako Potter Jej Królewskiej Mości i zmienić nazwę swojego kremowego serwisu na Queen’s Ware", mówi Gaye.
W odwróconej piramidzie sprzedaży, to co kupiła królowa, zrobiła także arystokracja, a klasy wyższe podążyły za nią. "Ceramika Wedgwooda, taka jak Cream Ware zdominowana przez asymetryczne girlandy i kwiaty lub formy organiczne, stała się integralną częścią wystroju wnętrza każdego ważnego domu, wzniesionego z lokalnych surowców, do tych przyjętych na stołach Wielkiej Brytanii i za granicą".

Przemysł i innowacja

Nastąpił rozwój bardziej charakterystycznych materiałów ceramicznych, w tym ceramicznej masy bazaltowej (Black Basalt), która była pierwszym ważnym elementem dekoracyjnym. Następnie w 1769 roku Josiah nawiązał współpracę z Thomasem Bentleyem, erudytą, uczonym i znającym świat kupcem z Liverpoolu, dzięki któremu miał dostęp do znamienitych naukowców, artystów i architektów tamtych czasów.
"Josiaha i Thomasa Bentleya łączyła niezwykła przyjaźń, dzielili się swoimi przemyśleniami na temat nauki, polityki, produkcji... To był najszczęśliwszy i najbogatszy okres Josiaha, w którym wymyślał i uchwycił modę czasu na styl neoklasyczny" - mówi Gaye.
Dowody na to, że ceramika Josiaha została przyjęta na arenie międzynarodowej, pojawiły się w 1773 r., gdy caryca Katarzyna II zamówiła u Wedgwooda 50-osobowy serwis obiadowy (Frog Service), składający się z niezwykłych 952 części, z których każda była dekorowana różnymi widokami angielskich wiejskich posiadłości.
Po śmierci Josiaha w 1795 r. firma przeszła na drugiego syna, Josiaha II, który wprowadził wiele nowych projektów, w tym ilustracje botaniczne zasugerowane przez jego starszego brata Johna Wedgwooda (który założył Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze), a w 1812 r. fabryka zaczęła również wytwarzać porcelanę kostną. Firma nadal w swojej produkcji uwzględniała modne trendy, odzwierciedlając nowo odkrywaną rzez odkrywców wiktoriańskich florę i faunę lub fascynację orientalnymi wzorami.

Pojemnik jaspisowy - papierośnica

Przyszłość i design

Wedgwood doświadczył wzlotów i upadków fortuny w kolejnych stuleciach - w 1844 roku wystawiono fabrykę na sprzedaż, a w 1929 r. krach finansowy na Wall Street wymazał lukratywny amerykański rynek z zasięgów sprzedażowych firmy. Ale dziś fabryka w Barlaston nadal produkuje tysiące sztuk ceramiki tygodniowo. Przekształcił się bardziej w biznes ceramiczny, stał się marką domowego użytku i tak samo jak Josiah podążał za wewnętrznymi trendami swoich czasów, obecnie w swoich poczynaniach zespół projektantów kieruje się modą w urządzaniu wnętrz.
"Klienci cieszą się kolorami i wzorami w swoich domach o wiele bardziej - niż wtedy gdy jeszcze 10 lat temu wszyscy mieli głównie białą porcelanę. Archiwum muzealne zawiera wszystkie wzorniki poczynając od pierwszego projektu z XVIII wieku i jest to ogromne źródło informacji dla projektantów"- mówi Dik Delaney, dyrektor ds. projektowania Wedgwood. "Często reinterpretujemy elementy wzorów lub odwołujemy się do nich, często w bardzo subtelny sposób. Rozwijamy również kolekcje materiałów mieszanych, a nie tylko zastawy stołowe, ale także elementy dekoracji wnętrz".
Najnowszym osiągnięciem jest współpraca z Blendworth nad nową kolekcją tkanin i tapet. W tym drukowane aksamity, ręcznie robione tapety, projekty oparte są na klasycznych zdjęciach archiwalnych Wedgwoodów, od egzotycznego kwiatowego motywu Pashmina do ptasiego motywu Fabled Crane (z motywem żurawi).
Bez wątpienia pewnego dnia dołączą one do historii dziedzictwa firmy, opowiedzianej przez nowe przestrzenie galerii w Muzeum Wedgwood. Jego wyjątkowa kolekcja, zgromadzona przez ponad 250 lat, od pierwszych utworów do niedawnej współpracy z projektantami, takimi jak m.in. Vera Wang i Jasper Conran, zostały zachowane dzięki funduszowi gromadzącemu środki Art Wed Wedwood (w 2014 r.), kiedy to zakupiono około 80 000 ceramicznych przedmiotów, okazów, które pozostaną dla potomnych.

Jako wytrawny i sprytny marketingowiec Josiah Wedgwood pochwaliłby nową współpracę i rozwój marki - można sobie to tylko wyobrazić - która była jego życiowym dziełem i kreacją.

------

Post opublikowany w grupie Kolekcjonerzy Porcelany na Facebooku 20 października 2017 r.

Tłumaczenie własne na podstawie artykułu Rachel Crow, "A potted history of Wedgwood" (Period Living, 22.10.2015) -

Wszystkie zdjęcia pokazane w poście pochodzą ze zbiorów własnych.

World of Wedgwood - Muzeum

Sygnatury

Historia biskwitów

Kolory biskwitów

Josiah Spode

Wczoraj i dziś angielskiej porcelany - Spode

piątek, listopada 10, 2017

Wczoraj i dziś angielskiej porcelany - Royal Albert

piątek, października 20, 2017

Artykuł ukazał się na Facebooku w grupie Kolekcjonerzy Porcelany -
15 września 2017 roku.

Rozpoczynając cykl Dni Angielskiej Porcelany (mam nadzieję na jeden taki dzień w miesiącu) zapraszam na inaugurację - przedstawiam dzieje wytwórni Royal Albert. Niezwykle popularna porcelana, także w Polsce. O tym, że historie te są ciekawe i wcale nie takie proste do opowiedzenia przekonacie się z poniższego tekstu. Po lekturze zapraszam do pokazania swoich wyrobów, może także wzorów o których napomknęłam w tekście.

W 1896 Thomas Clark Wild kupił manufakturę ceramiki w Longton, Stoke on Trent w Anglii, zwany Albert Works. Albert Works upamiętnił narodziny księcia Alberta w 1895 roku i tak został nazwany na pamiątkę jego pradziadka. Używając nazwy marki Albert Crown China, Thomas Wild i Co. produkowali pamiątkowe przedmioty z porcelany kostnej na diamentowy jubileusz panowania Królowej Wiktorii (1897), a w 1904 uzyskali tzw. Royal Warrant. Tytuł Royal Warrant jest przyznawany osobom lub firmom, które regularnie dostarczają członkom Rodziny Królewskiej towary i usługi. Jest uważany za znak najwyższej doskonałości i jakości, których nie można kupić lub sprzedać. Royal Albert na przestrzeni swojej działalności uzyskał taki znak dwukrotnie.

Od początku popularne były zastawy obiadowe dekorowane oryginalnymi wzorami kwiatowymi, w bogatych odcieniach czerwieni, zieleni i błękitu. Królewski Albert był znany z niewiarygodnie drobnej (jednolitej), białej i czystej masy porcelanowej, a sentymentalne i "florystyczne ekscesy
wiktoriańskiej Anglii", czyniły popularnymi wzory inspirowane angielskimi ogrodami i lasami. Dzięki projektom takim jak Serena, Old English Roses (dawne róże angielskie) czy Maskarada i motywami zainspirowanymi japońskim stylem Imari, firma odwoływała się do szerokiej gamy upodobań odbiorców swoich wyrobów - od najprostszych do najbardziej arystokratycznych.

Przed 1904 r. porcelana była oznaczana prostym znakiem korony z napisem "T.C.W." pod spodem. W latach 1905 i 1907 wyroby były stemplowane napisami "Royal Albert Crown China" pomiędzy kręgami koncentrycznymi wokół korony a czasami literami "T.C.W." lub nazwą wzoru. Między rokiem 1907 a 1922 nowy znak miał podobne okrągłe logo, ale z koroną na górze i zblokowane litery "TCW" od wewnątrz.

W 1910 r. Firma utworzyła pierwszą swoją agencję zagraniczną w Nowej Zelandii. Wkrótce powstały biura w Australii, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Chętnie eksperymentowali z najnowszymi technologiami przemysłowymi, firma była wczesnym odbiorcą pieców zasilanych gazem i energią elektryczną.

Kiedy syn Wilda dołączył do firmy w 1917 roku, zupełnie naturalnie zmienił nazwę firmy na "Thomas Wild & Sons" i zaczął używać znaku, który nie ma kręgów wokół logo.
Począwszy od 1927 r. w porcelanie Royal Albert używano wielu stylizowanych sygnatur, niektóre z koroną, niektóre bez, a inne stylizowane liternictwem w stylu Art Deco. Niektóre z tych sygnatur mają nawet róże lub inne elementy (roślinne) użyte w dekoracji przedmiotu.

Wzorce z lat międzywojennych to American Beauty, Maytime, Indian Tree, Dolly Varden i Lady-Gay. W latach 40. pojawiły się takie wzory jak Fragrance, Teddy's Playtime, Violets for Love, Princess Anne, Sunfolwer (Słonecznik), White Dogwood (Biały Dereń), Mikado, Minuet, Cotswold i bardzo popularna Lady Carlyle.
Więcej wzorów można zobaczyć tutaj.

Pomimo względnej nowoczesności, najbardziej cenionym wzorem Royal Albert jest Old Country Roses, który został wprowadzony w 1962 roku. Zaprojektowany przez Harolda Holdcrafta, niezwykle popularny motyw, który "sprzedał" ponad 150 milionów sztuk, uosabiał angielskie tradycje, takie jak ogrodnictwo i chwilę na herbatę (teatime). Wzór zawiera czerwone, różowe i żółte róże angielskie w pełnym rozkwicie, odrobinę zieleni połaczoną ze zdobieniem 22-karatowym złotem. W późniejszych odmianach Old Country Roses znajdują się niebieskie i szare róże "księżycowe" (Moonlight) oraz czerwone i pomarańczowe róże "pacyficzne" (Pacific).
Innym bardzo popularnym wzorem kolekcjonerskim jest Kentish Rockery, wyprodukowany od lat 30. do 50. Te serwisy oferują dekoracje pięknych, pastelowych widoków na krajobrazy angielskich ogrodów.
Royal Albert został zarejestrowany w 1933 roku jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, a w latach sześćdziesiątych przejęty przez Pearson Group, wchodząc do firmy Allied English Potteries. Do roku 1970 firma została całkowicie odłączona od pierwotnego swojego pochodzenia (T.C. Wild &
Sons) i przemianowana na Royal Albert Ltd. Grupa Pearson nabyła także Royal Doulton w 1972 roku, wprowadzając Royal Crown Derby, Royal Albert, Paragon i sieć Lawleys pod parasolem Royal Doulton, która w tym momencie obejmowała Minton, John Beswick i Webb Corbett. W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku przerwano produkcję kilku
popularnych wzorów Royal Albert w tym: Old Country Roses, Serena i American Beauty.

Kolekcjonerzy byli zaskoczeni także wtedy, gdy Royal Doulton umieścił w 1991 roku nazwę Royal Albert na figurkach Beswick Beatrix Potter, wydanej na licencji Frederick Warne w 1991 roku. Branding szybko został wyłączony i grupa Royal Doulton została wyrzucona z grupy Pearson, czym
została skazana na mniejszą sprzedaż swoich produktów.

W 2002 r. Royal Doulton przeniósł produkcję porcelany Royal Albert z Anglii do Indonezji, dzięki czemu wszystkie wyroby oznaczone "Made in England" są znacznie cenniejsze dla kolekcjonerów. Kilka lat później Waterford Wedgwood wchłonął Royal Doulton Group i wszystkie jego przyległości, które obecnie produkują trzy marki Royal Doulton, Minton i Royal Albert, w tym wzór Old Country Roses.
Wszystkie te wstrząsy korporacyjne nie zmniejszyły jednak wartości i pozycji Royal Albert. W 2002 roku firma uruchomiła małe linie upamiętniające Złoty Jubileusz Królowej Elżbiety II i śmierć Królowej Matki.

W 2005 roku została zatrudniona projektantka mody Zandra Rhodes, aby stworzyć nowy wzór dla linii Royal Albert nazwanej My Favourite Things (Moje ulubione rzeczy). Innymi wzorami zasłynęła współcześnie Mirranda Kerr, projektując romantyczne serie porcelany z peoniami i motylami.
Tłumaczenie na podstawie:
Royal Albert
Collectors Weekly

Na zdjęciu: Royal Albert Sweet Violets.