Od przeszło 30 lat mieszkam w Oliwie, często nazywanej Starą Oliwą. Nieopodal znajduje się popularny Park Oliwski, Bazylika Archikatedralna, Kościół św. Jakuba, wzgórze zwane Pachołkiem i wiele innych. Od pewnego czasu interesuję się stylami urządzania wnętrz, wśród nich jest także shabby chic, postarzanie mebli, zbieranie starych przedmiotów. Wśród wielu designerskich tematów, blogów wielokrotnie natrafiłam na stare widoki Paryża czy Londynu. Bardzo często znajdują zastosowanie jako elementy dekoracyjne, wręcz główne motywy dekoracji naszych wnętrz. Szukając motywu przewodniego dekoracji niewielkiego przedpokoju doszłam do wniosku, że przecież bardzo często "swego nie znacie, cudze chwalicie" i zaczęłam poszukiwać starych zdjęć lub pocztówek z miejsc najbliższych mojego zamieszkania.

Japońska koperta/kartka okolicznościowa jest przykładem tradycyjnej sztuki japońskiej. W Japonii służy do wręczania prezentów w formie pieniędzy na różne okazje: śluby, urodziny czy pogrzeby. Także znajdują zastosowanie podczas składania gratulacji za zdany egzamin czy promocje.

Otrzymałam kiedyś honorarium za wykonaną pracę, właśnie w takiej kopercie. Jest to rodzaj koperty, nieco inaczej złożonej niż powszechnie znane nam koperty. Papier użyty do jej wykonania, często bardzo ozdobny, nie jest sklejany. Żeby zawiniątko się nie otworzyło na zewnątrz opasane jest, zawiązanymi w ozdobny supeł (ang. knot, mizuhiki knotting), kolorowymi "drucikami" (Mizuhiki cords). Supły i ozdoby wykonywane z mizuhiki są uzależnione pod względem kolorów od okazji.
Z "drucików" wykonuje się także symboliczne kształty zwierząt, smoki itd.

Właśnie!
W ferworze wielu zajęć zapomniałam o Dniu Misia. Żeby ratować sytuację, niejako rzutem na taśmę wstawię zdjęcie, które zrobiłam przed chwilą. Misiu pozował na podstawie starej lampy.

Na zdjęciu prezentuje się najstarszy miś, którego mam w domu. Najprawdopodobniej ma przeszło 60 lat, staruszek! Poza tym, że uszko mu się rozkleiło i ma przyszytą łapkę, to swoimi czarnymi oczkami ufnie patrzy na nas. Ma ok 15 cm wysokości, więc jest niewielki. Kiedyś dostałam go od cioci, która przechowała zabawki swojego syna przez wiele lat. Pamiętam, że gdy ze swoimi dziećmi odwiedzałam ją, chętnie bawiły się starymi zabawkami. Choć były już dostępne dla nich nowocześniejsze, ciekawsze, to zawsze z nostalgią wspominają tę ciocię u której były zabawki.

Zaplanowałam sobie, że w jesienne i zimowe wieczory opiszę i pokażę kolejną swoją pasję. Od zawsze kochałam porcelanę i mam do niej słabość. Pewnie wyniosłam to z rodzinnego domu, w którym było dużo wspaniałej porcelany z różnych stron świata, którą przywozili rodzice. Wielbicielką porcelany była oczywiście mama. Bardzo dużo wyrobów z porcelany w domu rodzinnym pochodziło z Dalekiego Wschodu (głównie z Japonii i Chin).
Choć sama nie podróżowałam tak daleko początkowo zbierałam właśnie wyroby ze wschodu. Dzisiaj jednak będzie o porcelanie angielskiej, zwanej transferową. Została rozpowszechniona właśnie z powodu użytej do dekoracji techniki transferowego powielania wzorów.
Pierwsza tego typu porcelana trafiła do mojego domu zdobiona kobaltem (Old Britain Castles z wytwórni Johnson Bros) i można ją zobaczyć w małej witrynce, o której pisałam tutaj.

Pokazywałam już wcześniej zdjęcia z Pragi (Złota uliczka w Pradze i Czym się jeździ po Pradze?), jednak staram się je porządkować wg różnych tematów i bedę jeszcze do nich powracać. Dzisiaj wybrałam zdjęcia, które - wydawałoby się - robię przy okazji, w biegu, pozostając zawsze na "końcu wycieczki". Lubię bramy i wejścia, elementy dekoracyjne, maszkarony, rzeźby i te zatrzymuję w obiektywie. W zasadzie nigdy nie wiadomo do czego się przydadzą, pokazują jednak, że lubię detale.
Jadąc do Pragi nastawiałam się na obserwację wspaniałej architektury, poszukiwanie secesji i art deco. Wszystko to znalazłam bez trudu.
Poniżej zestaw zdjęć pokazujących takie właśnie mniejsze i większe detale, bramy, drzwi, czyli to na czym zatrzymało się oko obiektywu. Bez opisów, zdjęcia z wielu miejsc w Pradze: Józefowa, Hradczan, okolic nadbrzeżnych Wełtawy.

Jakiś czas temu miałam niezwykłą przyjemność odwiedzić pracownię gdańskiej rzeźbiarki Marii Wojtiuk. Oprowadziła mnie po swoim królestwie i miałam okazję uwiecznić jej rzeźby. Niedawno doszłam do wniosku, że warto się podzielić zatrzymanymi w kadrze niezwykłymi postaciami stworzonymi przez artystkę.
Są irracjonalne, bajkowe, niepokojące, wykonane w rozmaitych materiałach: ceramice, glinie, metalach, drewnie. Maria Wojtiuk posługuje się m.in. techniką traconego wosku. Dla mnie najbardziej spektakularną rzeźbą wykonaną w tej technice jest "Uliczka".

Właściwie to bielenie mebli (w domu nazywają to manią bielenia) wzięło mnie już dawno. Trwa to od dwóch lat, ale zaczynałam od przemalowywania drobnych przedmiotów. Właściwie to plan jest taki, by całkowicie przerobić jadalnię.
Nasz dom jest stary, ma przeszło 115 lat. Niedawno przeszedł gruntowny remont, ale jeszcze czeka nas sporo pracy we wnętrzach. Dwa lata temu zauroczyły mnie techniki postarzania mebli, stosowane np. w stylu shabby chic (stylistyka urządzania wnętrz przy wykorzystaniu starych albo  celowo postarzanych mebli). Doszłam do wniosku, że elementy tego stylu będą pasowały do wnętrza starego domu. Mało tego rozjaśnione meble (w dużej części dębowe i bukowe) oraz elementy wykonane z boazerii sosnowej powiększą optycznie pomieszczenia. Oczywiście nie wszystko mogę przemalować, w zasadzie nawet nie chcę, ale co do jadalni - klamka zapadła.
A nie było łatwo, bo mój mąż nie za bardzo jest zwolennikiem mojej nowej manii. Dlatego zaczynałam od mniejszych przedmiotów i wszystkiego uczyłam się sama, no i wykonywałam sama.  Priorytetem był generalny remont domu, dopiero przy urządzaniu wnętrz będzie możliwa całkowita przemiana.

Nie zawsze fotografuję tylko kwiaty i widoki, zdarzyło się fotografować miejsca z pozoru niefotogeniczne, brudne i odrapane, przemysłowe. Czasem brałam udział także w plenerach fotograficznych Photo Day, które były organizowane w Gdańsku. Dzisiaj przedstawię kilka swoich zdjęć z tych plenerów - jedne z Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego, a inne z Zajezdni Tramwajowej w Nowym Porcie.

Mini ogródek w stylu japońskim powstał na miejscu dawnej wiaty, która po zbudowaniu domku z tarasem wydała nam się już niepotrzebna. Zyskaliśmy miejsce na stworzenie wizytówki ogrodu widocznej zaraz po wejściu, a także z alejki. Nazwałam go mini ze względu na niewielką powierzchnię i zastosowane tam rośliny o niewielkim wzroście (karłowate) a także formowane. Użyliśmy także elementów dekoracyjnych w mniejszej skali. Przedstawiona część ogródka została przerobiona w 2012 roku.

Mój przedogródek w Oliwie powstał parę lat temu, po zmianie zagospodarowania ogrodu przed domem. Nowa furtka i chodnik wejściowy podzieliły dotychczasowy ogródek na dwie części. Na tej mniejszej, wykorzystując niektóre istniejące nasadzenia założyliśmy rabatę, która została wyłożona keramzytem i dolomitem. Miało to spowodować oszczędność pracy wkładanej w opiekę nad ogródkiem, cała powierzchnia została wyłożona agrowłókniną. Potem wydzieliliśmy brązowym borderem "wysepkę", która została wyłożona tłuczniem dolomitowym. Pozostały teren przykryty jest keramzytem, ale bardziej polecam korę, lub inny rodzaj kamienia.

W ramach porządków w archiwach zdjęciowych przypomnę zdjęcia mojego pierwszego skalniaka na działce. Chciałam zbudować niewielki skalniak w jakiejś wannie, korycie czy czymś podobnym. Jednak nie mieliśmy żadnego pojemnika. Wtedy wymyśliłam, żeby zrobić na trawniku skalniak nawiązujący do dalekowschodniego symbolu ying-yang. Idea była taka, by części płaskiej, pustynnej, martwej, przeciwstawić część wyniesioną niczym góra, porośniętą roślinnością.

W ramach swojego pomysłu brałam też pod uwagę zastąpienie części kamiennej, płaskiej, zagłębieniem z wodą. Byłoby to lustrzane odbicie "góry" poprowadzone w głąb ziemi. Tego drugiego wariantu nie zrealizowaliśmy, ale być może dla kogoś będzie inspiracją. Oczywiście w części wodnej powinna się w odpowiednim miejscu znajdować wystająca góra-skała.

W zależności od warunków pogodowych, kiedy następują jesienne ochłodzenia i w jakim stopniu przebiega zmiana temperatury, tak niektóre drzewa i ich liście reagują zmianą barwy. Najbardziej spektakularną zmianę w moich ogrodach przechodzą klony palmowe. Są u mnie cztery, po dwa na ogródek. W tym roku jest u nas (pomorze) akurat dość ciepło i słonecznie, pewnie dlatego przepięknie się zmieniły, co można zobaczyć na zdjęciach.