Od dziecka mam pewną fascynację... sekretarzykami. Wychowałam się w czasach, gdy niekoniecznie było w domu dla uczącego się dziecka jakieś biurko. Swoje pierwsze dostałam dopiero pod koniec podstawówki. W zasadzie brak biurka nie przeszkadzał mi w nauce, w domu był zawsze duży stół i na nim odrabiałam lekcje. Miało to takie plusy, że rodzice widzieli co wyczyniam. Pewnie w tych czasach, gdy biurka nie miałam powstała taka tęsknota za własnym kątem do czytania i pisania.



W ramach odwiedzin u odległej dość rodziny zobaczyłam piękną, bogato zdobioną intarsjami sekreterę, wielkości szafy dwudrzwiowej (także co do wysokości). Tak się nią jako dziecko zauroczyłam, że dopiero poznana ciocia - zapewne nie odczuwająca wielkiego przywiązania do tego mebla - ze szczodrości serca chciała mi ją podarować. Gdy otwierało się drzwiczki, znajdowało się tam mnóstwo przegródek i szufladeczek oraz tajemna skrytka. Mebla tego nie zabraliśmy, bo podczas noclegu okazało się, że jest strasznie zaatakowany przez korniki, które hałasowały w nocy okropnie. Mama nie chciała takiego mebla zabrać do domu.

W swoich podróżach trochę już biureczek, sekretarzyków i tym podobnych spotkałam.






Kolejnym miejscem, w którym spotkałam ciekawe meble tego typu jest Pałac w Nieborowie. Pokazywałam już relację wcześniej tutaj. Dzisiaj tylko same sekretarzyki.