Podocarpus czy po polsku Zastrzalin (Lawrenca), to rzadka roślina w naszym klimacie. Nawet trudno trafić na ten niewielki, zimozielony krzew w sprzedaży. Nie pamiętam dokładnie w jakich okolicznościach go kupiliśmy, ale pewnie z innymi krzewami na początku zagospodarowania naszej działki. Rósł tam zresztą kilka lat i należał do ulubieńców mojego męża. Nazwa zaginęła w pomroce dziejów, choć większość roślin notowałam w swoim zeszycie. Z tego powodu przez ostatnie kilka lat był ogrodowym NNem. W zeszłym roku na forum Oaza natknęłam się na temat o tych krzewach i skojarzyłam, że coś podobnego rośnie u mnie. Koledzy z forum potwierdzili moje domysły i określili krzew jako Podocarpus lawrencei 'Blue Gem'.



Początkowo był posadzony na działce, w swojej niewiedzy nie zabezpieczałam go na zimę, widziałam jednak, że w cięższe zimy spora część krzewu wymarzała. Wiosną oczyszczałam uszkodzone gałązki i tak sobie rósł bidulek. Jedna z odwiedzających mój ogród kolekcjonerek zauważyła go, pogratulowała takiego okazu i zwróciło to moją uwagę, że musi to być rzadkość. Jak wcześniej napisałam roślina została rozpoznana w 2014 roku.



Obecnie krzew posadzony jest w ogródku w Oliwie, ze względu na nieco przyjaźniejszy mikroklimat. Mrozy w zimie są o 5 stopni C mniejsze niż na działce. W ogródku przydomowym krzew lepiej przyrasta i nie wykazuje uszkodzeń po zimie. Pochodzi z Tasmanii i jest podziwiany ze względu na niebieskawe zabarwienie igieł, przy czym młode przyrosty są delikatnie różowe. Pokrój ma praktycznie płożący, gałązki przyrastają praktycznie horyzontalnie, jakieś 5-10 cm nad ziemią. Ponieważ jest posadzony przy innym formowanym krzewie w stylu japońskim (niwaki) formuję go i przy pomocy drutów do bonsai próbuje nieco unosić gałązki.



Warto dodać, że Podocarpus jest drugim rodzajem co do liczności gatunków (ok. 100) po Pinus (sosnach), występuje głównie na półkuli południowej. Pokazany gatunek jest jednym z wytrzymalszych w naszym klimacie. W Polsce to raczej unikat, w moim ogrodzie miał trochę szczęścia, że przetrwał bez okrywania z powodu mojej nieświadomości. Akurat ostatnie zimy nie były dotkliwe, więc prezentuje się dość dobrze.
Jest dosyć odporny na suszę, nie znosi stojącej wody. Bardzo dobrze znosi formowanie. Odporny na szkodniki (mszyce i ślimaki). Polecany do sadzenia na granicy ogródków skalnych i do małych ogródków.
 

Podobno - jak uważają aborygeni  - kory tego krzewu używa się do leczenia astmy, a także grypy i przeziębienia.